متخصصان قلب مدت‌هاست بر هورمونی به نام BNP به عنوان استاندارد طلایی برای ارزیابی خطر بیماری جدی یا مرگ در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی تکیه کرده‌اند. هنگامی که بافت قلب در اثر فشار گسترش می یابد، قلب در پاسخ آن را آزاد می کند.
پپتید ناتریورتیک نوع B یا BNP یک نشانه "پایین دستی" است نارسایی قلبی. با این حال، دانشمندان در جستجوی بیومارکرهایی هستند که بر آنچه باعث نارسایی قلبی می شود، مانند آسیب میوکارد یا التهاب متمرکز شده اند.
بر اساس یک مطالعه اخیر از میشیگان پزشکی و موسسه تحقیقات قلبی عروقی بالینی Emory، بیماران مبتلا به نارسایی قلبی سطوح بالایی از پروتئین ایمونولوژیک suPAR داشتند که نقش مهمی در بیماری کلیوی و می تواند نارسایی قلبی و مرگ را پیش بینی کند. فراتر از آن، توانایی پیش‌بینی چنین خطری با ترکیب suPAR و BNP بیشتر می‌شود.
دکتر سلیم هایک، استادیار طب داخلی و مدیر پزشکی کلینیک های مرکز قلب و عروق فرانکل سلامت دانشگاه میشیگان، گفت: نشانگرهای متعددی برای نارسایی قلبی و پیامدهای نامطلوب آن بررسی شده‌اند، اما تعداد کمی از آنها نشان داده‌اند که به BNP یا گاهی بهتر از BNP هستند، چیزی که در اینجا می‌یابیم. BNP یک نشانگر است که بسته به وضعیت مایع بیمار به شدت متفاوت است. یک نشانگر پایدارتر، مانند suPAR مرتبط با پاتوفیزیولوژی نارسایی قلبی، می‌تواند در شناسایی بیمارانی که در معرض خطر طولانی‌مدت پیشرفت بیماری یا مرگ هستند، مفیدتر باشد.
دانشمندان از بیوبانک قلبی عروقی Emory برای اندازه گیری سطوح suPAR و BNP پلاسما در بیش از 3,400 شرکت کننده که بیش از XNUMX سال تحت تصویربرداری قلب قرار گرفتند، استفاده کردند.
بر اساس یافته‌ها، سطح suPAR در بیماران نارسایی قلبی 17 درصد بیشتر از افراد بدون این عارضه در همه زیر گروه‌ها، از جمله آن‌هایی که کاردیومیوپاتی ایسکمیک یا غیر ایسکمیک داشتند، بود. احتمال مرگ به هر دلیلی، بیماری های قلبی عروقیو بستری شدن در بیمارستان به دلیل نارسایی قلبی با سطح پروتئین بیش از دو برابر افزایش یافت.
همچنین، با افزایش SuPAR در بیماران بدون نارسایی قلبی، بیش از 3.5 برابر بیشتر احتمال دارد به این بیماری مبتلا شوند.
هایک گفت ما می‌بینیم که suPAR نقش مهمی در بیماری‌های قلبی عروقی به عنوان نشانگر فعال‌سازی سیستم ایمنی دارد، که احتمالاً منعکس‌کننده فرآیند بالادستی استرس و التهاب است که می‌تواند باعث نارسایی قلبی شود. SuPAR همچنین به عنوان عامل بیماری کلیوی شناخته شده است - یکی از اجزای مهم پاتوفیزیولوژی نارسایی قلبی. این ممکن است توضیح دهد که چرا سطوح suPAR به شدت پیامدهای طولانی مدت را در این بیماران پیش بینی می کند.
مجموعه رو به رشدی از تحقیقات suPAR و نتایج ضعیف را برای شرایط مختلف، از بیماری عروق کرونر گرفته تا سرطان و اختلال عملکرد کلیه مسیر رایج بیماری در این شرایط، فعال سازی مداوم سیستم ایمنی است که در سطوح بالای suPAR منعکس می شود.
نویسنده ارشد ارشد علی قویمی، MD، FACC، مدیر موسسه قلبی عروقی بالینی Emory و استاد پزشکی در بخش قلب و عروق در دانشکده پزشکی دانشگاه اموری گفت:, از جنبه عملی، این پتانسیل وجود دارد که suPAR در میان نشانگرهای زیستی باشد که ما برای ایجاد استراتژی برای شخصی‌سازی مراقبت از بیماران اندازه‌گیری می‌کنیم. به عنوان مثال، ما می‌توانیم از آن برای تمایز بین بیماران بستری در معرض خطر کم و بالای بدتر شدن نارسایی قلبی استفاده کنیم. سپس می‌توانیم منابع پس از ترخیص را به افرادی که در معرض خطر بالاتری هستند اختصاص دهیم، که هزینه مدیریت بیماری را کاهش می‌دهد. فرصت های بالقوه زیادی برای استفاده از suPAR برای بهبود مراقبت وجود دارد.
مرجع مجله:
- سلیم اس هایک و همکاران. سطوح و پیامدهای گیرنده فعال کننده پلاسمینوژن اوروکیناز محلول در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی. مجله نارسایی قلبیبه DOI: 10.1016/j.cardfail.2022.08.010
