در پایان سال گذشته، غول فناوری آی‌بی‌ام چیزی را اعلام کرد که ممکن است نقطه عطفی در محاسبات کوانتومی به نظر برسد: اولین تراشه به نام Condor با بیش از 1,000 بیت کوانتومی یا کیوبیت. با توجه به اینکه این شرکت به سختی دو سال پس از رونمایی از Eagle، اولین تراشه با بیش از 100 کیوبیت، بود، به نظر می رسید که میدان در حال پیشرفت است. ساخت رایانه‌های کوانتومی که می‌توانند مسائل مفیدی را که فراتر از محدوده‌ی قدرتمندترین ابررایانه‌های کلاسیک امروزی هستند، حل کنند، مستلزم افزایش آن‌ها حتی به ده‌ها یا صدها هزار کیوبیت است. اما مطمئناً این فقط یک موضوع مهندسی است، درست است؟

لازم نیست. چالش‌های بزرگ‌تر شدن آنقدر زیاد است که برخی از محققان فکر می‌کنند به سخت‌افزاری کاملاً متفاوت از میکروالکترونیک‌هایی مانند IBM و Google نیاز دارد. کیوبیت های Condor و تراشه Sycamore گوگل از حلقه هایی از مواد ابررسانا ساخته شده اند. این کیوبیت‌های ابررسانا تاکنون خرگوشی در مسابقه محاسبات کوانتومی در مقیاس کامل بوده‌اند. اما اکنون یک لاک پشت از پشت می آید: کیوبیت هایی که از اتم های منفرد ساخته شده اند.

پیشرفت‌های اخیر این «کیوبیت‌های اتم خنثی» را از خارجی‌ها به رقبای پیشرو تبدیل کرده است.

مارک سافمن، فیزیکدان از دانشگاه ویسکانسین، مدیسون، که حداقل پنج شرکت را در رقابت برای تجاری سازی محاسبات کوانتومی اتم خنثی شمارش می کند، گفت: «دو یا سه سال گذشته شاهد پیشرفت های سریع تر از هر دوره قبلی بوده ایم.

مانند بیت‌ها در رایانه‌های معمولی، کیوبیت‌ها اطلاعات باینری - 1 و 0 را رمزگذاری می‌کنند. اما در حالی که یک بیت همیشه در یک حالت یا حالت دیگر است، اطلاعات یک کیوبیت می‌تواند نامشخص باقی بماند، به‌اصطلاح «ابرجایگاه» که به هر دو احتمال وزن می‌دهد. برای انجام یک محاسبات، کیوبیت ها با استفاده از پدیده ای به نام درهم تنیدگی کوانتومی به هم متصل می شوند که حالت های احتمالی آنها را به یکدیگر وابسته می کند. یک الگوریتم کوانتومی خاص ممکن است به دنباله ای از درهم تنیدگی بین مجموعه های مختلف کیوبیت ها نیاز داشته باشد و پاسخ در پایان محاسبات هنگام اندازه گیری خوانده می شود و هر برهم نهی را به 1 یا 0 معین کاهش می دهد.

ایده استفاده از حالت‌های کوانتومی اتم‌های خنثی برای رمزگذاری اطلاعات از این طریق بود پیشنهاد شده در اوایل دهه 2000 توسط فیزیکدان هاروارد میخائیل لوکین و همکاران، و همچنین توسط گروهی به رهبری ایوان دویچ از دانشگاه نیومکزیکو به گفته لوکین، برای مدت طولانی، جامعه تحقیقاتی گسترده تر موافق بودند که محاسبات کوانتومی اتم خنثی در اصل ایده خوبی است، اما در عمل "این کار به درستی انجام نمی شود".

سافمن گفت: «اما 20 سال بعد، سایر رویکردها معامله را منعقد نکردند. و مجموعه مهارت‌ها و تکنیک‌های مورد نیاز برای کارکرد اتم‌های خنثی به‌تدریج در حال تکامل هستند تا جایی که بسیار امیدوارکننده به نظر می‌رسند.

آزمایشگاه لوکین در هاروارد از جمله آزمایشگاه‌های پیشرو بوده است. در ماه دسامبر، او و همکارانش گزارش آنها مدارهای کوانتومی قابل برنامه ریزی را با صدها کیوبیت اتم خنثی ایجاد کردند و محاسبات کوانتومی و تصحیح خطا را با آنها انجام دادند. و در این ماه، تیمی در موسسه فناوری کالیفرنیا گزارش که آرایه ای از 6,100 کیوبیت اتمی ساختند. چنین نتایجی به طور فزاینده ای برنده گرایش به این رویکرد است.

گفت: «ده سال پیش اگر می‌خواستم روی آینده محاسبات کوانتومی شرط‌بندی کنم، این روش‌های [اتم خنثی] را وارد نمی‌کردم». اندرو استین، نظریه پرداز اطلاعات کوانتومی در دانشگاه آکسفورد. "این یک اشتباه بود."

نبرد کیوبیت

یک مسئله کلیدی در رقابت بین انواع کیوبیت این است که چه مدت هر نوع کیوبیت می تواند برهم نهی خود را قبل از اینکه توسط برخی نوسانات تصادفی (مثلاً حرارتی) تغییر یابد، حفظ کند. برای کیوبیت های ابررسانا مانند IBM و Google، این "زمان انسجام" معمولاً در بهترین حالت حدود یک میلی ثانیه است. تمام مراحل یک محاسبات کوانتومی باید در آن بازه زمانی اتفاق بیفتد.

یکی از مزیت های رمزگذاری اطلاعات در حالت های تک تک اتم ها این است که زمان انسجام آنها معمولاً بسیار طولانی تر است. علاوه بر این، برخلاف مدارهای ابررسانا، اتم‌های یک نوع معین همگی یکسان هستند، بنابراین سیستم‌های کنترل سفارشی برای ورودی و دستکاری حالت‌های کوانتومی متفاوت مورد نیاز نیستند.

و در حالی که سیم‌کشی مورد استفاده برای اتصال کیوبیت‌های ابررسانا به مدارهای کوانتومی می‌تواند به طرز وحشتناکی پیچیده شود - بیشتر با بزرگ‌تر شدن سیستم - در مورد اتم‌ها نیازی به سیم‌کشی نیست. تمام درهم تنیدگی ها با استفاده از نور لیزر انجام می شود.

این مزیت در ابتدا یک چالش بود. یک فناوری به خوبی توسعه‌یافته برای حکاکی مدارها و سیم‌های میکروالکترونیک پیچیده وجود دارد، و یکی از دلایل احتمالی که IBM و Google در ابتدا روی کیوبیت‌های ابررسانا سرمایه‌گذاری کردند، این نیست که این کیوبیت‌ها بدیهی است بهترین بودند، بلکه به این دلیل است که به مداراتی نیاز دارند که این شرکت‌ها به آن عادت کرده‌اند. استوارت آدامز، فیزیکدان دانشگاه دورهام در بریتانیا که روی محاسبات کوانتومی اتم خنثی کار می کند. اپتیک اتمی مبتنی بر لیزر برای آنها کاملاً ناآشنا به نظر می رسید. همه مهندسی ها کاملاً متفاوت است.»

کیوبیت‌های ساخته شده از اتم‌های باردار الکتریکی – معروف به یون‌ها – را نیز می‌توان با نور کنترل کرد و مدت‌ها یون‌ها به عنوان کاندیدای کیوبیت بهتر از اتم‌های خنثی در نظر گرفته می‌شدند. به دلیل باری که دارند، یون ها به راحتی در میدان های الکتریکی به دام می افتند. محققان با معلق کردن یون‌ها در یک حفره خلاء کوچک در دمای بسیار پایین (برای جلوگیری از لرزش حرارتی) تله‌های یونی ایجاد کرده‌اند در حالی که پرتوهای لیزر آنها را بین حالت‌های انرژی مختلف تغییر می‌دهند تا اطلاعات را دستکاری کنند. رایانه‌های کوانتومی تله یونی با ده‌ها کیوبیت اکنون نشان داده شده‌اند و چندین استارت‌آپ در حال توسعه این فناوری برای تجاری‌سازی هستند. سافمن گفت: «تاکنون سیستمی که بالاترین عملکرد را از نظر وفاداری، کنترل و انسجام دارد، یون‌های به دام افتاده است.

به دام انداختن اتم های خنثی سخت تر است زیرا شارژی برای نگه داشتن وجود ندارد. در عوض، اتم‌ها در میدان‌های نور شدید ایجاد شده توسط پرتوهای لیزر، که موچین‌های نوری نامیده می‌شوند، تثبیت می‌شوند. اتم‌ها معمولاً ترجیح می‌دهند جایی بنشینند که میدان نور شدیدترین است.

و یک مشکل با یونها وجود دارد: همه آنها دارای یک بار الکتریکی با یک علامت هستند. یعنی کیوبیت ها یکدیگر را دفع می کنند. گیر کردن بسیاری از آنها در همان فضای کوچک، هر چه یون های بیشتری وجود داشته باشد، سخت تر می شود. با اتم های خنثی، چنین کششی وجود ندارد. به گفته محققان، این باعث می شود کیوبیت های اتم خنثی مقیاس پذیرتر شوند.

علاوه بر این، یون های به دام افتاده در یک ردیف مرتب شده اند (یا اخیراً یک حلقه "پیست اتومبیلرانی”). این پیکربندی، درهم‌تنیدگی یک کیوبیت یونی را با دیگری که مثلاً 20 نقطه در طول ردیف است، دشوار می‌کند. آدامز گفت: «تله های یونی ذاتاً یک بعدی هستند. "شما باید آنها را در یک خط مرتب کنید، و بسیار سخت است که ببینید چگونه به هزار کیوبیت می رسید."

آرایه های اتم خنثی می توانند یک شبکه دو بعدی باشند که بزرگ کردن آن بسیار آسان تر است. سافمن گفت: «شما می‌توانید چیزهای زیادی را در یک سیستم قرار دهید، و زمانی که شما نمی‌خواهید با هم ارتباط برقرار نمی‌کنند. گروه او و دیگران بیش از 1,000 اتم خنثی را از این طریق به دام انداخته اند. او گفت: «ما معتقدیم که می‌توانیم ده‌ها یا حتی صدها هزار دستگاه را در مقیاس سانتی‌متری بسته‌بندی کنیم.

در واقع، در کار اخیر خود، تیم Caltech یک آرایه موچین نوری از حدود 6,100 اتم خنثی سزیم ایجاد کردند، اگرچه هنوز هیچ محاسبات کوانتومی با آنها انجام نداده اند. این کیوبیت ها همچنین دارای زمان انسجام عظیم 12.6 ثانیه بودند که تا کنون برای این نوع کیوبیت یک رکورد بوده است.

محاصره رایدبرگ

برای اینکه دو یا چند کیوبیت درهم تنیده شوند، باید با یکدیگر تعامل داشته باشند. اتم‌های خنثی حضور یکدیگر را از طریق نیروهای به اصطلاح واندروالسی «احساس» می‌کنند، نیروهایی که از نحوه واکنش یک اتم به نوسانات ابر الکترون‌ها در اتم دیگر نزدیک به وجود می‌آیند. اما این نیروهای ضعیف تنها زمانی احساس می شوند که اتم ها بسیار نزدیک به هم باشند. دستکاری اتم های معمولی با دقت لازم با استفاده از میدان های نوری نمی تواند انجام شود.

همانطور که لوکین و همکارانش در پیشنهاد اولیه خود در سال 2000 اشاره کردند، اگر اندازه خود اتم ها را افزایش دهیم، فاصله برهمکنش می تواند به طور چشمگیری افزایش یابد. هر چه الکترون انرژی بیشتری داشته باشد، تمایل بیشتری به پرسه زدن از هسته اتم دارد. اگر از لیزر برای پمپ کردن یک الکترون به حالت انرژی بسیار بیشتر از حالتی که معمولاً در اتم ها یافت می شود استفاده شود - به نام حالت ریدبرگ از نام فیزیکدان سوئدی یوهانس رایدبرگ، که در دهه 1880 نحوه انتشار نور اتم ها در طول موج های گسسته را مطالعه کرد - الکترون. می تواند هزاران بار دورتر از حد معمول از هسته پرسه بزند.

این افزایش اندازه، دو اتم را که چندین میکرومتر از هم فاصله دارند - که در تله‌های نوری کاملاً امکان‌پذیر است - قادر می‌سازد تا با هم تعامل داشته باشند.

برای پیاده‌سازی یک الگوریتم کوانتومی، محققان ابتدا اطلاعات کوانتومی را در یک جفت سطح انرژی اتمی رمزگذاری می‌کنند و با استفاده از لیزر، الکترون‌ها را بین سطوح جابجا می‌کنند. سپس با روشن کردن برهمکنش‌های Rydberg بین آن‌ها، حالات اتم‌ها را در هم می‌گیرند. بسته به اینکه الکترون آن در کدام یک از دو سطح انرژی قرار دارد، یک اتم معین ممکن است به حالت ریدبرگ برانگیخته شود یا نه - فقط یکی از اینها در انرژی مناسب قرار می گیرد تا با فرکانس لیزر تحریک تشدید کند. و اگر اتم در حال حاضر با اتم دیگری تعامل داشته باشد، این فرکانس برانگیختگی اندکی جابه جا می شود تا الکترون با نور تشدید نشود و نتواند پرش را انجام دهد. این بدان معناست که تنها یک یا دیگری از یک جفت اتم برهم کنش می توانند حالت ریدبرگ را در هر لحظه حفظ کنند. حالات کوانتومی آنها با هم مرتبط هستند - یا به عبارت دیگر، درهم تنیده هستند. این به اصطلاح محاصره Rydberg، اول پیشنهاد شده توسط لوکین و همکارانش در سال 2001، به عنوان راهی برای درهم‌تنیدگی کیوبیت‌های اتم ریدبرگ، یک اثر همه یا هیچ است: یا محاصره رایدبرگ وجود دارد یا وجود ندارد. لوکین گفت: "محاصره Rydberg باعث دیجیتالی شدن تعاملات بین اتم ها می شود."

در پایان محاسبات، لیزرها حالات اتم ها را می خوانند: اگر یک اتم در حالتی باشد که با نور تشدید می شود، نور پراکنده می شود، اما اگر در حالت دیگر باشد، پراکندگی وجود ندارد.

در سال 2004، تیمی در دانشگاه کانکتیکات نشان محاصره Rydberg بین اتم های روبیدیم، به دام افتاده و تا 100 میکروکلوین بالای صفر مطلق سرد شده است. آنها اتم ها را با استفاده از لیزر برای "مکیدن" انرژی حرارتی اتم ها خنک کردند. این رویکرد به این معنی است که بر خلاف کیوبیت‌های ابررسانا، اتم‌های خنثی به خنک‌کننده‌های برودتی و مبردهای دست و پا گیر نیاز ندارند. بنابراین این سیستم ها را می توان بسیار فشرده ساخت. سافمن گفت: "دستگاه به طور کلی در دمای اتاق است." یک سانتی متر دورتر از این اتم های فوق العاده سرد، یک پنجره با دمای اتاق دارید.

در سال 2010، سافمن و همکارانش گزارش اولین دروازه منطقی - یک عنصر اساسی از رایانه ها، که در آن یک یا چند سیگنال ورودی باینری یک خروجی باینری خاص تولید می کنند - ساخته شده از دو اتم با استفاده از محاصره Rydberg. سپس، بسیار مهم، در سال 2016، تیم لوکین و گروه های تحقیقاتی در فرانسه و کره جنوبی همگی به طور مستقل کشف چگونه به اتم های خنثی زیادی را بارگذاری می کند به آرایه هایی از تله های نوری و حرکت آنها در اطراف به دلخواه. گفت: "این نوآوری زندگی جدیدی را به این حوزه آورد." استفان دور از موسسه اپتیک کوانتومی ماکس پلانک در گارچینگ، آلمان، که از اتم‌های رایدبرگ برای آزمایش‌هایی در پردازش اطلاعات کوانتومی مبتنی بر نور استفاده می‌کند.

بسیاری از کارها تاکنون از اتم های روبیدیم و سزیم استفاده می کنند، اما فیزیکدان جف تامپسون در دانشگاه پرینستون رمزگذاری اطلاعات در حالت‌های اسپین هسته‌ای اتم‌های فلزی مانند استرانسیم و ایتربیوم را ترجیح می‌دهد که زمان‌های همدوسی طولانی‌تری دارند. اکتبر گذشته، تامپسون و همکارانش گزارش گیت های منطقی دو کیوبیتی که از این سیستم ها ساخته شده اند.

و محاصره های Rydberg نباید بین اتم های تنها باشد. تابستان گذشته، آدامز و همکارانش نشان داد آنها می‌توانند یک محاصره رایدبرگ بین یک اتم و یک مولکول به دام افتاده ایجاد کنند که به طور مصنوعی با استفاده از موچین‌های نوری برای کشیدن اتم سزیم در کنار اتم روبیدیم ساخته شده‌اند. مزیت سیستم‌های ترکیبی اتم-مولکول این است که اتم‌ها و مولکول‌ها انرژی‌های بسیار متفاوتی دارند، که می‌تواند دستکاری یکی را بدون تأثیر بر دیگران آسان‌تر کند. علاوه بر این، کیوبیت های مولکولی می توانند زمان انسجام بسیار طولانی داشته باشند. آدامز تاکید می کند که چنین سیستم های ترکیبی حداقل 10 سال از سیستم های تمام اتمی عقب هستند و درهم تنیدگی دو کیوبیت از این دست هنوز محقق نشده است. تامپسون گفت: «سیستم‌های ترکیبی واقعاً سخت هستند، اما احتمالاً در مقطعی مجبور خواهیم شد آنها را انجام دهیم.»

کیوبیت های با وفاداری بالا

هیچ کیوبیتی کامل نیست: همه ممکن است دچار خطا شوند. و اگر این موارد کشف نشده و تصحیح نشوند، نتیجه محاسبات را به هم می ریزند.

اما یک مانع بزرگ بر سر راه محاسبات کوانتومی این است که نمی توان خطاها را به روشی که برای کامپیوترهای کلاسیک وجود دارد، شناسایی و تصحیح کرد، جایی که یک الگوریتم به سادگی وضعیت بیت ها را با ایجاد کپی پیگیری می کند. کلید محاسبات کوانتومی این است که حالت های کیوبیت ها تا زمانی که نتیجه نهایی خوانده نشود، نامشخص باقی می مانند. اگر بخواهید آن حالات را قبل از آن نقطه اندازه گیری کنید، محاسبات را خاتمه می دهید. پس چگونه می‌توان کیوبیت‌ها را از خطاهایی که حتی نمی‌توانیم آن‌ها را نظارت کنیم، محافظت کرد؟

یک پاسخ این است که اطلاعات را روی بسیاری از کیوبیت های فیزیکی پخش کنید - که یک "کیوبیت منطقی" را تشکیل می دهند - به طوری که یک خطا در یکی از آنها اطلاعاتی را که آنها به طور جمعی رمزگذاری می کنند خراب نکند. این تنها زمانی عملی می شود که تعداد کیوبیت های فیزیکی مورد نیاز برای هر کیوبیت منطقی خیلی زیاد نباشد. این سربار تا حدی به الگوریتم تصحیح خطای مورد استفاده بستگی دارد.

کیوبیت های منطقی تصحیح شده با خطا با کیوبیت های ابررسانا و یون به دام افتاده نشان داده شده اند، اما تا همین اواخر مشخص نبود که آیا می توان آنها را از اتم های خنثی ساخت. زمانی که تیم هاروارد آرایه هایی از چند صد اتم روبیدیم به دام افتاده را معرفی کرد و الگوریتم هایی را بر روی 48 کیوبیت منطقی که هر کدام از هفت یا هشت اتم فیزیکی ساخته شده بودند، اجرا کردند، این وضعیت تغییر کرد. محققان از این سیستم برای انجام یک عملیات منطقی ساده به نام دروازه NOT کنترل‌شده استفاده کردند که در آن حالت‌های 1 و 0 کیوبیت بسته به وضعیت یک کیوبیت «کنترلی» دوم تغییر می‌کنند یا بدون تغییر باقی می‌مانند. برای انجام محاسبات، محققان اتم‌ها را بین سه ناحیه مجزا در محفظه تله‌گذاری منتقل کردند: آرایه‌ای از اتم‌ها، ناحیه برهمکنش (یا "منطقه دروازه") که در آن اتم‌های خاص با استفاده از محاصره Rydberg کشیده و در هم می‌پیچیدند، و یک منطقه بازخوانی. . آدامز گفت که همه اینها ممکن شده است، زیرا "سیستم Rydberg این همه توانایی را به شما ارائه می دهد تا کیوبیت ها را به هم بزنید و تصمیم بگیرید که چه کسی با چه کسی تعامل دارد، که به شما انعطاف پذیری می دهد که کیوبیت های ابررسانا ندارند."

تیم هاروارد تکنیک‌های تصحیح خطا را برای برخی از الگوریتم‌های منطقی کیوبیت ساده نشان دادند، اگرچه برای بزرگ‌ترین آنها، با ۴۸ کیوبیت منطقی، آنها فقط به تشخیص خطا دست یافتند. به گفته تامپسون، آزمایش‌های اخیر نشان داد که «آنها ترجیحاً می‌توانند نتایج اندازه‌گیری را با خطا رد کنند و بنابراین زیرمجموعه‌ای از نتایج را با خطاهای کمتر شناسایی کنند». این رویکرد پس از انتخاب نامیده می شود و در حالی که می تواند در تصحیح خطای کوانتومی نقش داشته باشد، به خودی خود مشکل را حل نمی کند.

اتم های Rydberg ممکن است خود را به کدهای تصحیح خطای جدید وام دهند. سافمن گفت، کد مورد استفاده در کار هاروارد، به نام کد سطحی، "بسیار محبوب است اما بسیار ناکارآمد است". برای ایجاد یک کیوبیت منطقی به کیوبیت های فیزیکی زیادی نیاز دارد. سایر کدهای تصحیح خطای پیشنهادی کارآمدتر به تعاملات با برد بلندتری بین کیوبیت ها نیاز دارند، نه فقط جفت های نزدیکترین همسایه. دست اندرکاران محاسبات کوانتومی اتم خنثی فکر می کنند که برهمکنش های دوربرد رایدبرگ باید از عهده این کار برآیند. لوکین گفت: "من بسیار خوشبین هستم که آزمایشات طی دو تا سه سال آینده به ما نشان دهد که هزینه های اضافی نباید آنقدر بد باشد که مردم فکر می کردند."

اگرچه هنوز کارهای بیشتری باید انجام شود، استین کار هاروارد را «تغییر گامی در میزان تحقق پروتکل‌های تصحیح خطا در آزمایشگاه» می‌داند.

چرخش خاموش

پیشرفت‌هایی مانند اینها، کیوبیت‌های Rydberg-atom را حتی با رقبای خود ترسیم می‌کنند. استین گفت: «ترکیب دروازه‌های با وفاداری بالا، تعداد زیاد کیوبیت‌ها، اندازه‌گیری‌های با دقت بالا و اتصال انعطاف‌پذیر به ما این امکان را می‌دهد تا آرایه اتم رایدبرگ را رقیب واقعی کیوبیت‌های ابررسانا و یون به دام افتاده بدانیم.

در مقایسه با کیوبیت های ابررسانا، این فناوری با کسری از هزینه سرمایه گذاری همراه است. گروه هاروارد یک شرکت اسپین آف به نام دارد QuEra، که قبلا یک پردازنده کوانتومی 256 کیوبیتی Rydberg را ساخته است عقاب - یک «شبیه‌ساز کوانتومی» آنالوگ که می‌تواند شبیه‌سازی‌هایی را اجرا کند سیستم های بسیاری از ذرات کوانتومی - با مشارکت پلت فرم محاسبات کوانتومی Braket آمازون در فضای ابری موجود است. QuEra همچنین برای پیشبرد تصحیح خطای کوانتومی کار می کند.

سافمن به شرکتی به نام پیوست نفوذکه در حال توسعه پلت فرم نوری اتم خنثی برای حسگرها و ارتباطات کوانتومی و همچنین محاسبات کوانتومی است. آدامز گفت: "من تعجب نخواهم کرد اگر یکی از شرکت های بزرگ فناوری اطلاعات به زودی با یکی از این اسپین آف ها همکاری کند."

تامپسون گفت: «انجام تصحیح خطای مقیاس‌پذیر با کیوبیت‌های اتم خنثی قطعاً امکان‌پذیر است. من فکر می کنم 10,000 کیوبیت اتم خنثی در عرض چند سال به وضوح امکان پذیر است. فراتر از آن، او فکر می‌کند که محدودیت‌های عملی در قدرت لیزر و وضوح آن ضروری است طرح های مدولار که در آن چندین آرایه اتمی مجزا به هم مرتبط شده اند.

اگر این اتفاق بیفتد، چه کسی می‌داند که از آن چه می‌آید؟ لوکین می‌گوید: «ما هنوز نمی‌دانیم با محاسبات کوانتومی چه کاری می‌توانیم انجام دهیم. من واقعاً امیدوارم این پیشرفت‌های جدید به ما کمک کند به این سؤالات پاسخ دهیم.»